Zijn imposante gekanteelde toren domineert de vlakte naar de noordelijke oever van het Gardameer toe en houdt de wacht over de Sarca-vallei in het noorden, de smalle spleet in de bergen, die in het verleden vaak door gewapende horden werd doorkruist, op weg naar de Povlakte. Het kasteel ziet eruit als een onneembare en tot de verbeelding sprekende vesting, omringd als het is door prachtige, eeuwenoude cipressen. Maar de oplettende bezoeker die door het versterkte dorpje Arco klimt, zal stellig de nauwe relatie opmerken tussen het dorpje en zijn kasteel, verbonden door steeds smaller wordende muurruimten die over een prachtige olijfgaard de rotsachtige uitloper opgaan. Van de vier toegangspoorten tot het dorp is vandaag alleen die van Transfora (of Stranforio) zichtbaar; ooit was er ook de ophaalbrug, wat het bestaan ​​van een gracht bevestigde, die rond de muren liep. Vermeldenswaardig is ook de uitkijktoren, waarin zich een regenwaterreservoir bevindt, dat vervolgens via loden leidingen naar de rest van het gebouw werd geleid. De eerste vermeldingen m.b.t. de versterkte nederzetting dateren uit de 12e eeuw en blijkt uit de strijd om het eigendom tussen de families Sejano en Arco. Het waren de heren van Arco die zich uiteindelijk opdrongen en het kasteel in bezit namen, dat ze tot het einde van de zestiende eeuw bezetten. Later verlieten ze het oncomfortabele fort om naar de meer comfortabele gebouwen van het dorp Arcense te verhuizen. Een lange periode van verwaarlozing brak aan voor het kasteel, met als hoogtepunt de plundering in 1703 door de Franse troepen van maarschalk Vendôme, die het ook in brand staken, en zich terugtrokken na Trento te hebben belegerd en gebombardeerd. Het kasteel van Arco kan het hele jaar door worden bezocht en is in de zomer het decor voor muziek- en toneeluitvoeringen.